Na czym polega badanie EMG i co może wykazać?

Badanie EMG, inaczej elektromiografia, to jedna z procedur diagnostycznych przy podejrzeniu uszkodzenia nerwów lub mięśni. Zalecana jest ona między innymi w przypadku cieśni nadgarstka, rwy kulszowej czy miastenii gravis. Dowiedz się, na czym polega ta procedura i jak się do niej przygotować.

Czym jest elektromiografia?

EMG jest badaniem diagnostycznym, które pozwala stwierdzić nieprawidłowości w funkcjonowaniu nerwów obwodowych oraz mięśni. Dzięki niemu możliwe jest wykrycie chorób i zaburzeń o podłożu neurologicznym, a także konkretnych miejsc, w których występują zaburzenia. Skierowanie na elektromiografię można otrzymać od neurologa, istnieje jednak również możliwość zapisania się na nie prywatnie. Koszt przeprowadzenia EMG zależeć będzie nie tylko od miejsca wykonywania badania, lecz także tego, na które składowe elementy zostaniemy zapisani. EMG składa się bowiem z czterech oddzielnych procedur. Każda z nich ma nieco inny przebieg, a niekiedy również wskazania. Elektromiografia najczęściej nie jest procedurą bolesną, pacjenci niekiedy odczuwają jedynie pewien dyskomfort. Dużo zależy jednak od indywidualnych cech danej osoby. Po wykonaniu EMG zwykle może od razu udać się do domu i powrócić do codziennych aktywności.

Jakie są etapy badania EMG?

Elektromiografia może składać się z aż czterech części. Każdą z nich lekarz może zalecić indywidualnie lub w połączeniu z innymi. Do elementów badania należą:

• elektroneurografia (ENG) – czyli badanie przewodnictwa nerwowego. Pozwala ocenić funkcje nerwów obwodowych poprzez ich stymulację prądem o bardzo małym natężeniu, niskiej częstotliwości i krótkim czasie trwania. Wykonywana jest z użyciem elektrod powierzchniowych. Może trwać od 10 do 60 minut;

• elektromiografia (EMG) – czyli badanie czynności elektrycznej mięśni. Wykonywane jest ono za pomocą cienkiej elektrody umieszczanej w mięśniu i pozwala na ustalenie, czy został on uszkodzony. Procedura zwykle wymaga kilku wkłuć, aby uzyskać zapis z kilku okolic mięśnia. Badanie najczęściej trwa od 30 do 120 minut;

• próba miasteniczna – badanie to wykonuje się w przypadku podejrzenia choroby autoimmunologicznej miastenia gravis czy zespołu miastenicznego lub monitorowania stanu pacjenta już zdiagnozowanego. Przypomina badanie ENG, różnicą jest jednak między innymi stymulowanie mięśnia wyłącznie w jednym miejscu. Badanie określane jest jako nieprzyjemne, jednak nie trwa ono długo;

• próba tężyczkowa – wykonywana jest w przypadku pacjentów z podejrzeniem tężyczki, choroby wywoływanej przy niedoborach magnezu i wapnia w organizmie.

Jakie są wskazania do badania EMG?

Wskazaniem do badania EMG może być podejrzenie wystąpienia:

• cieśni nadgarstka;

• rwy kulszowej;

• rwy barkowej;

• zespołu nadkłykcia bocznego kości ramiennej (tzw. łokcia tenisisty);

• miastenii gravis;

• zespołu nadpobudliwości nerwowo-mięśniowej;

• polineuropatii cukrzycowej;

• zespołu Guillain-Barre’a;

• uszkodzenia nerwów obwodowych na skutek urazu;

• tężyczki.

Można także wykonywać ją u pacjentów po udarze w celu określenia powstałych zmian, przy rdzeniowym zaniku mięśni (SMA) oraz stwardnieniu zanikowym bocznym (ALS lub SLA). Lekarz może też zlecić wykonanie elektromiografii u pacjentów, u których wystąpiły objawy takie, jak:

• drętwienie i mrowienie;

• zanik mięśni o nieznanej przyczynie;

• osłabienie kończyn i mięśni;

• sztywność palców.

Jak się przygotować do elektromiografii?

Badanie EMG zwykle nie wymaga szczególnych przygotowań. W dniu jego przeprowadzania pacjent nie powinien nakładać kremów, balsamów czy makijażu. Najlepiej przyjść na nie wyspanym, po zjedzeniu lekkiego posiłku. Powinno się też założyć niekrępujący ruchów strój oraz zrezygnować z biżuterii. Koniecznie należy też poinformować lekarza o przyjmowanych lekach i suplementach.

Jakie są przeciwwskazania do badania EMG?

Badanie EMG jest bezpieczne dla pacjenta, jednak pod warunkiem, że nie występują żadne przeciwwskazania. Jednym z najważniejszych są metalowe implanty i rozrusznik serca. Dodatkowo badania nie wykonuje się u kobiet w ciąży. Część badania, w której konieczne jest naruszenie tkanek, nie będzie też przeprowadzona u pacjentów z niską krzepliwością krwi.