Dowództwem Morskiej Obrony Wybrzeża kierował kmdr dypl. Stefan Frankowski. Morska Obrona Wybrzeża została podzielona na dwie części: siły morskie oraz Rejon Umocniony Hel, który stał się główną bazą morską. Jego dowódcą został Włodzimierz Steyer. Podlegały mu zarówno oddziały piechoty jak i artyleria, w której skład wchodził batalion KOP „Hel”.
W przededniu wybuchu II Wojny Światowej ogłoszona została powszechna mobilizacja. Stała się ona motorem do wykonania planu „Peking”. Nastąpiło odesłanie do Anglii trzech polskich niszczycieli. O godzinie 14.15 gdyński port opuściły ORP „Grom”, ORP „Błyskawica” oraz ORP „Burza”. Inny polski niszczyciel o nazwie ORP „Wicher” pozostał w rejonie Morza Bałtyckiego by w przyszłości osłaniać działania minowe ORP „Gryf” oraz innych trałowców. Kontradmirał Józef Unrug stał się odpowiedzialny za dowodzenie siłami morskimi.
Wiele uwagi zaczęto poświęcać niwelowaniu niemieckiej żeglugi na szlakach wiodących z Pomorza do Prus Wschodnich. Nie zapominano także o jednym z najważniejszych zadań czyli osłanianiu działań Lądowej Obrony Wybrzeża. Znaczące miało stać się zaminowanie Zatoki Gdańskiej. Operacja ta po części została wykonana. Okrętom podwodnym przypadło prowadzenie działań bojowych na wyznaczonym terenie. Włodzimierz Steyer – kontradmirał, morski oficer okrętów nawodnych. Dowódca okrętów, dywizjonu kontrtorpedowców i dywizjonu szkolnego. Po zakończeniu II wojny światowej został mianowany na dowódcę MW.
Włodzimierz Steyer
