Hilliard Ensemble | Centrum Św. Jana | 12.12

Zdolni z równie imponującym efektem wykonywać muzykę wokalną czasów średniowiecza, jak i dzieła żyjących kompozytorów. Dla Hilliard Ensemble muzyka wielogłosowa wydaje się całkowicie ponadczasowa, dzięki czemu ich reputacja jako jednej z najwybitniejszych kameralnych grup wokalnych jest niepodważalna. Charakterystyczny styl wykonawczy i nadzwyczajna muzykalność każdego z członków zespołu pogląd ten jedynie potwierdzają.

Kwartet powstał w pierwszej połowie lat 70. zeszłego wieku, swoje początki przypieczętował serią fenomenalnych nagrań z muzyką dawnych wieków dla wytwórni EMI oraz własnej oficyny hilliard LIVE (dziś należącej do katalogu wydawnictwa Coro), niemniej zainteresowania śpiewaków od zarania krążyły także wokół muzyki najnowszej. Od 1988 roku Hilliard Ensemble jest związany z prestiżowym niemieckim wydawnictwem ECM (Edition of Contemporary Music), dla którego nagrał Pasję Arvo Pärta. Owocne spotkanie z estońskim kompozytorem otwarło zespołowi możliwość współpracy z innymi oryginalnymi twórcami z krajów bałtyckich, m.in. Veljem Tormisem czy Erkki-Svenem Tüürem, których utwory śpiewacy włączyli do swego bogatego repertuaru, obok dzieł Gavina Bryarsa, Heinza Holligera, Johna Caskena, Jamesa MacMillana czy Eleny Firsovej.

Największą bodaj sławę przyniosły kwartetowi dwa albumy nagrane wspólnie z norweskim saksofonistą polskiego pochodzenia Janem Garbarkiem, zatytułowane Officium i Mnemosyne, zacierające granice między klasyką i jazzem. Hilliard Ensemble nagrywał także z niemieckim skrzypkiem Christophem Poppenem i sopranistką Moniką Bauch, a rezultatem tej współpracy jest intrygujący album Morimur, na którym Bachowska Partita d-moll przeplata się z chorałami.

Istotnym elementem doktryny zespołu jest ścisłe współdziałanie z żyjącymi kompozytorami. Swój udział miał Hilliard Ensemble m.in. w Miroirs des Temps Unsuka China z 1999 roku w interpretacji London Philharmonic Orchestra pod Kentem Nagano, III Symfonii Stephena Hartkego z towarzyszeniem New York Philharmonic Orchestra prowadzonej przez Lorina Maazela czy Quickening Jamesa MacMillana napisanego na zamówienie BBC i Philadelphia Orchestra. Słynnymi projektami dedykowanymi kwartetowi są także I went to the house but did not enter Heinera Goebbelsa, który miał premierę w roku 2008 na festiwalu w Edynburgu, oraz Et Lux Wolfganga Rihma, wykonywany z wybitnym Arditti Quartet. Obchodzącej w 2014 roku 40-lecie istnienia grupie dedykują utwory najwięksi współcześni kompozytorzy, m.in. wspomniani Goebbels, Rihm czy Gavin Bryars.