Jestem malarzem myśli i przeżyć. Wlastimil Hofman (1881-1970)

Na wystawie "Jestem malarzem myśli i przeżyć. Wlastimil Hofman (1881-1970)", która jest eksponowana w Oddziale Zielona Brama Muzeum Narodowego w Gdańsku w dniach 26 października 2013 - 27 stycznia 2014 roku, zostanie zaprezentowanych ponad 100 prac artysty z polskich zbiorów muzealnych oraz kolekcji prywatnych. Będzie to pierwsza powojenna ekspozycja twórczości Wlastimila Hofmana w naszym mieście i na Pomorzu.

Czynne w terminie: 26.10.2013 - 27.01.2014

Wlastimil Hofman (ur. 27 kwietnia 1881 w Karlinie k. Pragi , zm. 6 marca 1970 w Szklarskiej Porębie ), absolwent krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, w roku 1907 jako pierwszy Polak otrzymał nominację na członka Wienner Secession Galerie, a w 1921 roku jako drugi Polak (po Oldze Boznańskiej) został członkiem Societe Nationale de Beaux Arts w Paryżu.

Jeden z najwybitniejszych polskich malarzy XX wieku , był uczniem Jacka Malczewskiego i kontynuatorem linii symboliczno-alegorycznej w malarstwie. Najważniejszą i najliczniej reprezentowaną dziedziną twórczości Hofmana było malarstwo portretowe, stanowiące zresztą główne źródło utrzymania. Artysta chętnie malował rodzinę (Portret żony, 1916; Moja mama), przyjaciół, np. Jacka Malczewskiego, Leona Wyczółkowskiego, tworzył wyidealizowane wizerunki dzieci i pełne ekspresji portrety ludzi starych (Portret starej kobiety, 1914; Portret dziewczynki, 1921; Wiejskie dzieci, ok. 1919). Ze szczególną pasją Hofman malował autoportrety.

Ważne miejsce w twórczości Hofmana zajmowała tematyka sakralna. Tematy religijne pokazywał w sposób niekonwencjonalny - jak sceny rodzajowe z życia prostych ludzi, z minimalną ilością charakterystycznych dla malarstwa religijnego atrybutów. Jego Madonny (Madonna ze szpakiem, 1909; Koncert, 1910) to proste chłopki, odziane w ludowe stroje, na moment oderwane od pracy. W Adoracjach Dzieciątka i Pokłonach Trzech Króli bohaterami są wiejskie dzieci w strojach pastuszków. Oprócz Madonn istotnym tematem twórczości Hofmana był wątek modlitwy i spowiedzi przy wiejskiej kapliczce (Nadzieja, 1907). Temat ten był kontynuowany od 1905 roku, kiedy powstał najsłynniejszy obraz Hofmana pt. Spowiedź, który wywołał poruszenie w ówczesnym artystycznym świecie.

Często w swoich pracach malarz podejmował tematykę rodzajową. Tworzył sceny pokazujące życie na wsi, obrzędy i zwyczaje religijne (Kolędnicy, 1920; Powrót z lasu, 1921). W obrazach o treściach symboliczno-baśniowych zestawiał postaci realnego świata z aniołami, satyrami, faunami, udziwnionymi dziećmi ze skrzydłami, przedstawiając ich wspólne zabawy, rozmowy (Zgubione szczęście, 1919; Pogrzeb ptaszka, Malarczyk, 1908).