Gdynia to dla autorki miejsce niezwykle ważne. Jak sama pisze: – Obchodzę urodziny w dzień urodzin tego miasta, urodziłam się tutaj, wychowałam w blokowisku, gdzie prostokąty bloków nie różniły się jeden od drugiego, a dzielnica dopiero powstawała, więc na horyzoncie stały dźwigi, nie było ulic i chodników, a kiedy padał deszcz, trzeba było, idąc w gościnę, zabierać buty na zmianę. Są tutaj trzepaki, z których zwisają jak kolorowe nietoperze bohaterki moich powieści „Środek lata” i „Ominąć Paryż”. Jest tutaj szkoła, w której szesnastoletni bohater powieści „Dziewczynka, która widziała zbyt wiele”, pod długimi rękawami koszul ukrywał nacięcia na skórze. Tutaj, na dworcu PKP, w mojej powieści „Najpiękniejsza na niebie”, zimą 1981 roku kasjerka zauważyła błąkającą się samotnie trzyletnią dziewczynkę, ubraną w za cienki, niebieski kombinezon. Bulwar nadmorski to miejsce szczególne: przysiadają na nim motyle, które oglądała Niebieska Dziewczynka, na chwilę przed tym, jak porzuciła ją matka. To też miejsce pierwszych pocałunków Staszka i Jasmin – bohaterów książki „Jak oddech”, oraz plener, w którym, już po zaginięciu Staszka, znaleziono jego spalone, porozrzucane rzeczy. Nad plażą znajduje się klif, na który uciekała Mika, bohaterka nagrodzonej przez IBBY powieści „5 sekund do Io”. Na plaży odnaleziono Monikę, dziewczynę przetrzymywaną 10 lat w domu porywacza, w powieści „Nikt nie widział, nikt nie słyszał”. Jako nastolatka chciałam porzucić Gdynię i zastąpić ją Warszawą. Jako dorosła kobieta i pisarka nie potrafię rozstać się już z tym miastem. Stało się plenerem moich książek, jest ucieczką dla mojej wyobraźni, inspiruje mnie, wciąż się rozwija, zmienia i zawsze mnie zaskakuje.
