Pierwsza wzmianka o tej miejscowości pojawiła się w XIII wieku, kiedy to Książe Pomorski Świętopełk przekazał wieś Ruminę oliwskim cystersom. Jednak historia Rumi sięga aż VI-IV wieku przed naszą erą. Dowodem na jej istnienie w tak wczesnym okresie dziejów potwierdzają wydobyte wykopaliska. Położone nad Zagórzanką ziemie w niekorzystny okres historyczny wkroczyły dopiero po przejęciu ziem na Pomorzu przez Krzyżaków. Dążyli oni bowiem do zmniejszenia roli cystersów na tym terenie.
Pokój Toruński sprawił, że ziemie te zostały przywrócone Polsce. Niespełna jeden wiek później nastąpiła sekularyzacja Zakonu Krzyżackiego oraz znaczący dla przyszłości tej wsi rozwój. Ziemie państwowe i kościelne były rządzone po „gospodarsku”. Dzięki temu na tym ternie mogły szybko powstać młyny czy dochodowe kuźnie i tartaki. Spowodowane to było brakiem wojen, dzięki czemu Rumia mogła korzystać z dobrodziejstw wynikających z dosyć długiego okresu pokoju. Ludność poczuła się pewniej, dzięki czemu nastąpił istotny rozwój Rumi i okolicznych terenów. Dopiero wojny szwedzkie spowodowały zmniejszenie liczby ludności i osłabienie koniunktury gospodarczej. Także i wiek kolejny naznaczony był wojnami i wybuchającymi epidemiami.
I rozbiór Polski doprowadził do tego, że teren dzisiejszego miasta Rumia trafił do rąk pruskich. Oni zaś skonfiskowali większość dóbr należących dotychczas do zakonu cystersów. Również nie bez znaczenie dla tej miejscowości miał rok 1819. Wtedy to władze sprzedały w prywatne ręce Janowo. Osoba ta odłączyła je od wioski oraz przekształciła w dobra rycerskie.
W 1870 roku została tutaj doprowadzona linia kolejowa, która miała łączyć między innymi Gdynię z Koszalinem. Dzięki temu przed małą dotąd wsią stanęła ogromna szansa rozwoju. Innym jakże bardzo ważnym wydarzeniem dla rozwoju rumskiej wsi była budowa tzw. Szosy Gdańskiej. Droga ta zbudowana została w ciągu dwóch lat przez niemieckich budowniczych, a jej głównym zadaniem miało być umożliwienie przebycia trasy z Gdańska do Wejherowa szybko i bez żadnych zbędnych problemów. Droga ta prowadziła między innymi przez takie miejscowości jak Sopot, Kolibki, Grabówek, Chylonię oraz Zagórz. Trasa znajdowała się około 1,5 km od zabudowań wsi Gdynia, a blisko wspomnianych wcześniej torów kolejowych.
Czas I wojny światowej ominął ziemie kaszubskie, dzięki czemu Rumia zbytnio nie ucierpiała. W momencie przyłączenie Pomorza do Polski Rumia administracyjnie została przyłączona do starostwa puckiego. Wówczas powstały plany wybudowania lotniska wojskowego, które szybko wcielono w życie. Lotnisko w późniejszym czasie zostało udostępnione cywilom i straciło status lotniska wojskowego. Dwudziestolecie międzywojenne miało znaczący wpływ na rozwój tego terenu. Tak więc w 1934 roku utworzono gminę wiejską o charakterze półmiejskim w którą skład wchodziły: Rumia, Zagórze, Kazimierz oraz Łężyce. Jej pierwszym wójtem został Hipolit Roszczynialski. Obowiązywały w niej podatki i plany zagospodarowania typu miejskiego.
Niestety okres II wojny światowej nie był tak łaskawy jak wojny poprzedniej. Już w dniu jej rozpoczęcia wojska niemieckie zadecydowały o zbombardowaniu lotniska. Kilka dni później rozpoczęły się krwawe walki, gdyż okoliczne tereny wchodziły w skład umocnień Kępy Oksywskiej. Do końca wojny funkcjonował tu obóz pracy. Wieś wyzwolono dopiero 27 marca 1945 roku. Po zakończeniu działań wojennych ludność skupiła się na szybkim i efektywnym odbudowaniu Rumi, starając się przy tym o prawa miejskie, które to zyskano dopiero w 1954 roku. Do roku 1965 nastąpił znaczący wzrost liczby ludności tego młodego miasteczka. Na przełomie lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych dwudziestego wieku powstawało osiedle z wielkiej płyty na Janowie. Rumia w bardzo szybkim czasie z małej wioski przekształciła się w młode i prężnie rozwijające się miasto.
