05.06.2023 12:37 4 OR/Muzeum Kaszubskie
Kiedyś poklasztorna osada, dziś stolica Kaszub. Kartuzy obchodzą 100–lecie nadania praw miejskich. Przez cały rok trwają obchody 100-lecie Kartuz. Miasto poprzez różnorodne inicjatywy przybliża mieszkańcom, jak i turystom historię, rozwój i plany na przyszłość miasta.
W 1923 r. Kartuzy otrzymały prawa miejskie, jednak już od 1818 roku miejscowość pełniła ważne administracyjnie i społecznie funkcje. Do dziś miasto stanowi centrum życia gospodarczego, społecznego i kulturalnego regionu.
Z tej okazji warto przypomnieć jak wyglądała historia stolicy Kaszub
W początkach XIX wieku w wyniku pruskiej reformy administracyjnej, Kartuzy stały się powiatem. W 1823 r. nastąpiła kasata zakonu kartuzów, w następstwie czego doszło do podziału nieruchomości folwarku klasztornego oraz nastąpiła realna możliwość osiedlenia się większej ilości ludzi i planowej zabudowy Kartuz. Powstawały różne urzędy administracji powiatowej, na które sprowadzono urzędników z innych części Prus. Nastąpił gwałtowny rozwój Kartuz skutkujący nowymi połączeniami drogowymi i kolejowymi oraz budowa szkół.
Na mocy podpisanego w dniu 29 czerwca 1919 roku Traktatu Wersalskiego cały teren powiatu kartuskiego został przejęty przez powstałe w 1918 r. państwo polskie. 8 lutego 1920 roku do Kartuz wkroczyło wojsko polskie. Wkraczających żołnierzy na rynku kartuskim powitał w imieniu mieszkańców starosta kartuski Emil Sobiecki. W tym dniu zakończył się pruski zabór trwający blisko 148 lat. Z okazji tych wydarzeń znana kartuska poetka Teodora Kropidłowska napisała wiersz Żyj nam, Polsko! Żyj nam, dostojny nasz Jenerale!
fot. Kartuzy.info
W chwili przejęcia powiatu kartuskiego przez władze polskie, działająca w powiecie niemiecka Rada Powiatowa (Kreistag) została rozwiązana. W powiecie jak i mieście zaczęto organizować polską administrację dostosowując ją do obowiązującego jeszcze ustawodawstwa pruskiego oraz nowych warunków politycznych.
Pierwszym starostą polskim w Kartuzach został** mecenas Emil Sobiecki**, który zapisał się na krótko w historii Kartuz. W dniach 27 - 29 kwietnia 1923 r. przebywał w Kartuzach Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej Stanisław Wojciechowski. W podróży towarzyszyli mu: Generał Władysław Sikorski - ówczesny Prezes Rady Ministrów, Marszałek Sejmu RP Maciej Rataj, Marszałek Senatu Wojciech Trąpczyński, Minister Wojny generał Kazimierz Sosnkowski, Minister Skarbu Władysław Grabski, Prymas Polski Ks. Kardynał Edmund Dalbor oraz inni posłowie i senatorowie. W wygłoszonej w mieście mowie Prezydent Wojciechowski podkreślił wielkie znaczenie Kaszub dla Polski, jako korytarza łączącego ją z morzem.
fot. Gmina Kartuzy
Znaczenie Kartuz w regionie wzrosło po uzyskaniu praw miejskich. W dniu 29 marca 1923 r. Premier RP i Minister Spraw Wewnętrznych generał Władysław Sikorski podpisał Rozporządzenie Rady Ministrów w sprawie zaliczenia gminy wiejskiej Kartuzy, leżącej w powiecie kartuskim, w województwie pomorskim w poczet miast. Natomiast dekretem Ministra Spraw Wewnętrznych Władysława Kiernika z dnia 10 lipca 1923 r. Kartuzy otrzymały herb opracowany i zaprojektowany przez dr A. Majkowskiego – wybitnego działacza kaszubskiego.
W okresie międzywojennym Kartuzy stanowiły centrum turystyczne Szwajcarii Kaszubskiej. W mieście funkcjonowało 5 hoteli dysponujących 180 miejscami noclegowymi. W mieście powstała redakcja Gazety Kartuskiej, zaś niedaleko Kartuz w Rutkach działała elektrownia wodna zasilająca w prąd nowo powstały port w Gdyni.
fot. Gmina Kartuzy
Powiat kartuski odgrywał istotną rolę pod względem politycznym i ekonomicznym. Był obszarem, który graniczył od wschodu z Wolnym Miastem Gdańsk, od zachodu zaś z państwem niemieckim. Miał strategiczne znaczenie dla II Rzeczypospolitej Polskiej. Był ostoją polskości, łączył tereny Polski południowej i centralnej z polskim skrawkiem Morza Bałtyckiego. W okresie międzywojennym Kartuzy były także prężnym ośrodkiem ruchu kaszubskiego. W 1929 r. z inicjatywy Jana Trepczyka i Aleksandra Labudy, za poparciem Aleksandra Majkowskiego, powołano w Kartuzach Zrzeszenie Regionalne Kaszubów.